Veel tijd voor reflectie
Tjee zoveel tijd dat ik niet meer weet wat te reflecteren….. in de training zijn we bezig met schaduw. Nou die plopt wel op als je zo in je vrijheid beperkt wordt en tegelijkertijd ontstaat er ook iets anders, iets nieuws. Ik liep op de hei, bijna alleen, wat een rust en schoonheid. En ik voelde zoveel dankbaarheid, dankbaar voor de noodzaak om me over te geven. Dit is groter dan ik en ik wil me al zo lang overgeven, maar aan wat? Of wil ik “gewoon” mijn ego loslaten of toch het tenminste niet de boventoon laten voeren?
Maar er lijkt altijd iets te zijn dat nog moet. En die druk is niet weg, want is een diep ingeslepen patroon, maar wordt wel enorm gerelativeerd door de situatie, die vraagt om essentie. En dat is dan toch liefde, contact, verbinding en dat blijkt dan ook wonderlijke vormen te kunnen aannemen, die ook voedend zijn. Want het gaat uiteindelijk over energie en die ervaar/voel ik in mezelf. Of ik nu wel of niet fysiek dichtbij een ander ben. Er is wel verschil, maar in essentie stroomt de energie.
En schoonheid en het verlangen om te creëren. Het voelt als een guilty pleasure. Ik ben tenslotte ook vormgever en schilder graag. Of is het toch mijn essentie? Nou ja, gelukkig weer wat om te reflecteren. Hoe is dat voor jou?
Mijn leven was eenvoudig
Veel schrijven en lezen, sessies, wat workshops. En nu is alles tot stilstand gekomen en zit ik met Guus (onze pup) in het bos tegen een omgevallen boom te schrijven. Ik vroeg het aan het bos, wat gebeurt er met de wereld? Tja, ik wist het wel en zie de bewustwording all around. Naast al het afschuwelijke ziekzijn van mensen is het ook een zegen voor moeder Aarde. Gaia heeft ons stilgezet, omdat zij moe is en wil herstellen.
Ik was na jaren van reflectie, herstellen van situaties en relaties, die mijn ziel blijkbaar heeft gekozen om hier te leren, op weg naar zingeving. Mooie workshops ontwikkeld, waarin ik letterlijk mijn ziel (en zaligheid) kwijt kan…. Plannen, waarin mijn verlangen om zichtbaar te zijn en te delen zoveel groter was dan al het andere. Maar nu we zo zijn stilgezet, voelt het zo nietig en irrelevant en tegelijkertijd lijkt mijn missie meer up to date dan ooit.
Want juist nu is het belangrijk om in ons lichaam aanwezig te zijn, te voelen wat er te voelen is en mogen vrouwen met al hun sensitiviteit en wijsheid de weg gaan wijzen. Onze oerkracht mag zichtbaar worden en leidend gaan zijn. Niet als afzetten tegen mannen of mannelijke energie. Maar als transformatie. Vrouwen zijn nu nodig om te initiëren, de weg te wijzen, gesteund door mannelijke energie en wijsheid. We mogen het samen doen, in respect, gelijkwaardigheid en verbinding.
Werken met het geboorteverhaal
Werken met het geboorteverhaal geeft me zoveel inzicht. Ik zie bij iedereen de verwondering en de herkenning als de impact op het huidige leven duidelijk wordt. Je overtuigingen, de gevolgen voor je zenuwstelsel, zelfs nu in je volwassen leven. Je kunt het gevoel hebben altijd AAN te staan, alert. En dat maakt dat je onbewust niet graag aanwezig bent in je lichaam, in je buik waar je emoties huizen.
De overweldigende angst die je als baby hebt moeten voelen, was toen traumatisch, omdat je totaal afhankelijk was en daardoor bevroor je. Maar die vroegkinderlijke angst kan je ook nu nog ineens overvallen. En op het moment dat je weet wat de oorsprong is kun je er iets aan gaan doen. In een sessie of groep durven teruggaan naar die vroege momenten en dat helemaal doorvoelen maakt dat er ruimte gaat komen. En de realisatie dat je nu geen klein kind bent en de situatie aan kunt. Het klinkt kinderlijk eenvoudig en dat is het ook, maar het vraagt wel moed en een beetje support. En dan je telkens weer die kleine baby, je innerlijk kind in je armen nemen en troosten als een situatie je overvalt.
Nooit gedacht dat ik dit ooit zo zou schrijven. Want tijdens mijn opleiding was juist het innerlijk kind een ondergeschoven kindje, terwijl er zoveel heling, koestering en liefde vanuit gaat. Iemand zei mij laatst je krijgt altijd de leraren die je nodig hebt en dat vond ik prachtig en ook wel een beetje wrang…….
Veiligheid
Veiligheid is iets wat je alleen in jezelf kunt ervaren en creëren. Dat is de overtuiging in de wereld van de persoonlijke ontwikkeling. En natuurlijk is dat ook zo. Als je je niet veilig voelt, gewoon op aarde, in je huis, je woonplaats, op je werk, in het verkeer……
Er hoeft er maar iemand met zijn vingers te knippen en je zit tegen het plafond. Dus een basisveiligheid in je lichaam is van groot belang. Maar is dat alles?
Hooggevoeligheid kan een zegen zijn als dat gepaard gaat met veilig gehecht en goed geaard zijn. Dan is het een diepe connectie met je Hoger Zelf, je intuïtie, je innerlijk weten. Maar als je je snel overweldigd en overprikkeld voelt dan is veiligheid in jezelf niet zo vanzelfsprekend en kan de buitenwereld niet veilig voelen.
Ik blijf me er over verwonderen hoe je geboorte, hechting, gezin van herkomst, het koesteren van je innerlijk kind en je welkom voelen op aarde van invloed is. Ook op je gevoel van veiligheid. Als je behoefte hebt om te kijken wat jouw verhaal is en zegt over jouw patronen, thema’s en trilling en de manier waarop je je leven (on)bewust vormgeeft laat het me weten, dan kunnen we samen kijken
Geboren worden onder gesternte
Vroeger werd er gezegd dat je onder een bepaald gesternte geboren werd. Inmiddels weten we dat onze fysieke geboorte, maar ook het gedragen worden door je moeder en natuurlijk de manier waarop je ontvangen werd van groot belang is voor je ontwikkeling. Niet alleen je emotionele ontwikkeling, maar ook je lichamelijke ontwikkeling. Hechting, dus liefdevol vastgehouden worden, een beschikbare moeder, vaders komen wat later in beeld, borstvoeding, nabijheid en koestering zijn ook van levensbelang voor een gezonde ontwikkeling van je neurale buissysteem en organen.
En je start op deze aarde heeft ook invloed op de ontwikkeling van je chakra’s, die weer staan voor bepaalde levensgebieden, thema’s in je leven. Een wiebelig eerste chakra maakt je wiebelig en doet je twijfelen aan je bestaansrecht. Dat drukt zich uit op heel veel levensgebieden. Het tweede chakra heeft met emoties van doen en het stromen van je levens- en seksuele energie. En deze twee chakra’s zijn heel belangrijk of je aanwezig kunt zijn in je lichaam. Of nog concreter of je aanwezig kunt zijn in je buik in je bekken. En daarmee lekker in je vel zit en ook stevig in het leven staat.
Maar veel vrouwen zijn niet zo bewust aanwezig in hun buik, bekken. In die plek van creatie, van leven, maar ook van emoties, die gevoeld willen worden. En dan kunnen er veel zijn. De onverwerkte emoties uit je kindertijd, van je moeder, je grootmoeders. Nou ja, er leeft genoeg daar en het niet willen voelen maakt niet dat ze er niet zijn. Ze gaan onderhuids en zorgen voor piekeren, niet in het hier en nu zijn, angst voor de toekomst. Moeite met jezelf waarderen, goed voor jezelf zorgen, anderen gaan altijd voor, maar ook een goed inkomen kunnen verdienen, iets voor jezelf uitgeven. Een fijne partner vinden. In deze tijd van transformatie laat je lichaam je wel weten dat het wil veranderen, dat er iets mag veranderen.
Herken je dit en wil je dit doorbreken en verlang je naar innerlijke rust, zelfwaardering, een ontspannen lijf en een leven waarin je meer energie en lichtheid voelt? Dan is weer contact gaan maken met je lichaam, je buik en bekkengebied een mooie en effectieve manier. Je lichaam weet het namelijk wel. Ik kan je daarbij helpen met lichaamsgerichte begeleiding. Met het inachtnemen van de maatregelen, on line, een wandeling of in mijn sessieruimte. Ik ben bereikbaar telefonisch of per app op 06 12 63 9160.
Geloof, (wan)hoop en liefde
Sinds maandag mag ik weer mensen in mijn praktijk ontvangen, maar dat voelt nog niet ontspannen. Dus ik werk nog aan andere vormen van ontmoeten. Dat komt, wordt vervolgd.
Ik ben vooral nog aan het bijkomen van de impact van de situatie van de afgelopen maanden. Op een diep niveau, maar ook gewoon praktisch.
Ik voel dat we tenminste “bijzonder” omgaan met het virus en de daaruit ontstane situatie. Ik snap de angst en onrust van begin maart, geen idee wat er op ons afkwam. De beelden uit Italië en Brabant waren niet opbeurend. Dus dat er maatregelen genomen moesten worden was duidelijk. Dus geen handen meer schudden en afstand houden. Een week later stond alles ineens stil. In quarantaine en maar heel beperkt naar buiten. Het openbare leven platgelegd en alleen vitale winkels open, maar met allerlei regels. Het voelde allemaal heel surrealistisch. Gelukkig was het mooi weer en konden we genieten van de zon en de natuur. Ontmoetingen gingen on line. Soms als vanzelf soms met weerstand.
Ik had net een serie workshops en cirkels ontwikkeld en had er zo’n zin in.
Dus dat was een tegenvaller, maar in het grote geheel ach…. Maar wat een bijzondere tijd zijn we ingerold. Veel tijd om te bezinnen, in de natuur en op onszelf teruggeworpen. Is dit de beloofde transformatie, het patriarchaat dat plaats zou gaan maken voor een meer liefdevolle vloeiende, vrouwelijke samenleving? Dat zou natuurlijk wel gepaard gaan met weerstand. Maar deze weerstand? Weerstand tegen een virus.
De vrouwenfestivals staan on hold in het “Niet Weten” en dat vind ik heel treffend voor wat er nu leeft. Bij mij, maar ik vermoed bij heel veel mensen en systemen. Het “Niet Weten” biedt zowel hoop als wanhoop en in wanhoop zit zelfs hoop.