Olifant en visie

Vanmorgen werd ik een beetje verdrietig wakker. Ik mis een perspectief in deze periode en van onze beleidsmakers. Ik snap dat het zoeken is, want het is allemaal nieuw. Tot 1 september geen evenementen. Nu ben ik nog nooit naar PinkPop, de TT in Assen of “het voetballen” geweest. Maar ik heb wel het Lorelei en Phersephone ontdekt, mooie festivals op gebied van persoonlijke ontwikkeling en dan speciaal van vrouwen en meisjes. Hoe belangrijk in deze tijd, die vraagt om perspectief, visie en volgens mij vooral verbinden en verzachten. En dat doet dus gewoon pijn. Persoonlijk, want ik zou daar sessies en workshops gaan geven en voor het collectief. The world needs us. Al die wijze en verbindende vrouwen, de afstemming op de natuur, de aarde, de Bron. 

Ja en dan het Nieuwe Normaal. Anderhalve meter afstand maakt van de ander, de onbekende of bekende een potentieel gevaar. En dat vindt ik zo ongezond. Ik merk het in de supermarkt. Ik kan gewoon narrig worden als iemand te dichtbij komt. Ik herken mezelf niet terug. Geframde angst. En ons zenuwstelsel heeft gewoon nabijheid nodig. 

Een paar weken geleden was mijn jongste dochter ineens ziekig, verkouden, hoofdpijn, beetje verhoging. Zus en ik meteen aan de poets.  Maar ons gehuurde huis heeft een luchtcirculatiesysteem dat het virus heerlijk werd ging pompen en wij ons dus een ongeluk konden poetsen, maar dat dat niet zou helpen. Nu hoorde ik Maurice de Hond zaterdag ook zoiets vertellen. In verpleeghuizen kon de luchtbehandeling ook een bron van ellende zijn. Het lijkt me zo logisch. Uit een vliegtuig kom je na een heerlijke vakantie toch ook vaak ziek terug? 

Maurice zei ook nog iets over inspanning en geluid maken en het verspreiden van het virus. Dus kerkdiensten en Carnaval waar uitbundig gezonden werd hebben het virus mogelijk ook royaal kunnen verspreiden. Ik weet niet, maar sportscholen waarbij we ons weer flink gaan inspannen op apparaten in coole ruimten met airco lijken me dan ook niet zo’n goed idee. Ook al houden we netjes anderhalve meter afstand. Kindjes weer naar school lijkt me dan wel weer fijn, maar die oudere leerkrachten die hun eigen familie niet durven zien is ook wel naar en niet helemaal logisch.

Oh ja perspectief. Iets met overbelasting van de aarde, te veel economisch en aandeelhoudersgericht denken. Druk, druk, druk, geen tijd voor elkaar en voor wat er echt toe doet. De menselijke maat zoek? Dat voel ik al zo lang. Maar hoe dan?

Het Nieuwe Normaal als niet meer de hele wereld overvliegen voor zaken, cultuur of persoonlijke ontwikkeling. Maar videobellen met collega’s all over the world, sjamanenthee drinken op de Veluwe, detoxen in Zeeland en yoga in Lage Vuursche in plaats van New York, Bali of Ibiza. En lekker festival op de camping in Zeewolde. 

Dat lijkt me wel normaal en menselijk. Maar ja. 

Het lijkt wel of een perspectief, een visie weer even een olifant in de kamer is geworden, die het uitzicht belemmert. Misschien dan toch maar die wijsheid van al die vrouwen, gesteund door mannen, aan het roer laten?